ทั่วทั้งประเทศไทย (ก็ว่าได้) ต่างพร้อมใจ "จุดเทียนชัยเพื่อถวายพระพรในหลวงของเรา" และนัยหนึ่งก็ทำเพื่อ "บิดา" หรือ "พ่อ" ของเราเองด้วย
ที่ถือวันที่ ๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๕ เป็ํนวันพ่อเนื่องจาก "ในหลวง" ของเราท่านประสูติวันนี้ และเป็นวันจันทร์ ดังนั้น...จึงได้ถือ "สีเหลือง" เป็นสัญญลักษณ์ของท่านด้วย
ครอบครัวเราก็ "ปฏิบัติ" ตามดังที่ทั่วประเทศทำด้วยเช่นกัน สิ่งสำคัญอย่างนี้ในหลายประเทศทั่วโลก "ไม่มี" จงภูมิในไว้เถิดว่า วันที่ ๕ ธันวาคม ทุก ๆ ปีของเมืองไทยนั้นยิ่งใหญ่และสำคัญเป็นยิ่งนัก
วันที่ ๕ ธันวาคม ถือว่า "เป็นธรรมเนียม" ปฏิบัติของคนไทยไปแล้วก็ว่าได้ คุณเอ๊ย....ความรู้สึกของวันนี้นั้น ....บอกกันลำบาก...ใช่ว่าจะบอกกันไม่ได้ ...แต่...ลึก ๆ ของความรู้สึกนั้น...ตื้ันตันใจ
ช่วงเย็น ๆ ของวันนี้ น้องนิ้งและน้องนนท์ จึงได้ปฏิบัติตามธรรมเนียม..โดย..เข้าไปกราบพ่อ และ มีของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับพ่อสิ่งที่เจ้าให้นั้นก็เป็นกำลังใจที่ดีมาก ถึงแม้เจ้าไม่ให้ก็ได้ไม่ต้้องแสวง เพียงแต่ "เป็นเด็กดีของพ่อและแม่และของสังคมและไม่ทำให้พ่อและแม่ต้องลำบากใจเท่านั้น" พ่อก็ดีใจแล้ว
ดังนั้น จึงได้ "หอมแก้ม"
ลูกทั้งสอง เนื่องจากลูกทั้งสองนั้นถือว่าไม่เคยทำให้ลำบากใจ
และเป็นเด็กที่ไว้ใจได้ พูดไม่ต้องมาก
และสามารถที่จะเข้าใจในสิ่งที่สังคมยอมรับได้ดีจากนั้น...ลูกทั้งสองจึง "หอมแ้ก้มพ่อ" บ้าง เป็นอารมณ์ที่บรรยาให้ฟังยากจังเลย ลูกทั้งสองก็ต้องทำหลาย ๆ สิ่งหลาย ๆ อย่างในเวลาเดียวกัน
เพราะว่า..คุณพ่อได้ฝึกไว้ตั้งแต่เด็ก ไม่เช่นนั้นเด็กจะหลงระเริงเพราะว่าช่วงของลูกทั้งสองคนนี้ได้ผ่านพ้นช่วง ที่ลำบากไปแล้ว ฉะนั้นคุณพ่อจึงต้องฝึกเขาไว้จะได้รู้ในความลำบากด้วย
..ชมภาพเคลื่อนไหวเหตุการณ์วันนั้นสิ..
มาดูกันสิว่า "แผ่นกระดาษ" ที่น้องนนท์หยิบยื่นให้นั้นเป็นอะไรกัน เป็นความตั้งใจของน้องนนท์ที่เขียนขึ้นมาเองเมื่อหลายวันก่อนคุณพ่อก็พอจะนึกภาพวันก่อนนั้นออกว่า ...เห็นลูกนั่งขีดนั่งเขียนอะไรบนกระดาษซักแผ่นหนึ่ง
เมื่อมาถึงวันนี้จึงได้รู้ว่า "ลูกตั้งใจเขียนอะไรให้เรา" ความรู้สึกเมื่อได้เห็นกระดาษแผ่นนี้กับวันสำคัญแบบนี้ด้วย ...มันตื้นตันใจมาก...
เจ้าตั้งใจเขียนสิ่งนี้เพื่อวันนี้เป็นอย่างมาก เจ้าสามารถนำสิ่งที่อยู่รอบตัวที่คุณค่าน้อยมาทำให้เป็นสิ่งที่มีคุณค่ามากที่สุดให้ได้ประจักษ์ นั่นคือหลักเศรษฐศาสตร์อันสูงส่งอย่างแท้จริง
กว่าที่เจ้าจะทำอะไร ๆ ได้มากขนาดนี้ สังเกตุจากโรงเรียนวัดมาบข่าซึ่งเป็นโรงเรียนที่ใช่ว่าจะเลิศเลอนัก
แต่สามารถสร้างให้เด็ก ๆ ได้แสดงออกถือได้ว่ามาก ๆ จึงทำให้น้องนนท์ที่ศึกษาร่ำเรียนอยู่ ณ. แห่งนี้ กล้าที่จะแสดงออก และมีแนวความคิดที่ดีเป็นอย่างมาก
แหละให้เจ้าจงปรับปรุงแนวความคิดที่ดี ๆ อย่างนี้ต่อ ๆ ไป โดยอาจจะอ่านจากหนังสือหลาย ๆ เล่ม หรือสังเกตุการณ์จากสิ่งรอบด้าน หรือแอบจดจำจากคนอื่นแล้วมาปรับปรุงเป็นแนวคิดของตัวเองได้ก็จะดีขึ้นเป็นอย่างมาก
ลำดับต่อไป เราจึงไปไหว "ปู่" กัน ในฐานะลูกและหลานอย่างเราต้องทำหน้าที่นี้กับคนที่เป็นที่เคารพนับถือด้วยเช่นกัน ปู่นั้นก็นั่งอยู่ที่ใต้ถุนบ้านและทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปเรื่อย ๆ อยู่ เมื่อไปถึงจึงได้บอกกับปู่ว่า
วันนี้เป็นเป็นวันพ่อนะจ๊ะ ปู่เองก็ดีในที่เห็นลูกหลานให้ความเคารพนับถืออยู่เช่นเดิม
ถึงแม้จะเป็นเวลาเกือบ 20 ปีแล้วที่ปู่ไม่ได้ทำงานหนักเช่นเดิม เนื่องจากลูก ๆ โตและลูกก็ช่วยเหลือกันโดยที่ไม่ต้องให้ปู่ทำงานหนักอีก
บรรยากาศวันนั้นดูจะมีแต่ความสุขของทุก ๆ คน ..พร..ที่ได้รับก็เป็นกำลังใจให้กับลูกหลานเพื่อจะดำเนินชีวิตต่อไป
...ฟัง "ปู่" อวยพรให้กับลูกหลานหน่อยนะ..
ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเราเท่าไร ประมาณซัก 5-6 ลี้ นี่แหละ บริเวณนั้นก็มีประชาชนเพื่อเข้าร่วมพิธีจำนวนมากเช่นกัน
อาทิเช่น ปตท., scg , tuntex , TRC , Egco และอื่น ๆ อีกหลายบริษัท
ทรัพย์ที่ถูกบริจาคจากหลาย ๆ บริษัทนี้ ทางผู้จัดงานก็นำไปซื้อสิ่งของสำหรับบริโภค (ของกิน) ไม่ว่าจะเป็นอาหาร,เครื่องดื่ม ต่าง ๆ
นับว่าเป็นไปตามวัตถุประสงค์ของผู้ที่บริจาคทรัพย์มาให้ทั้งนั้นเลย ....มีเหลืออีกแน่ะ...
เด็ก ๆ ก็ต่างสนุกสนานกับแสงสีและไปที่ประดับรอบ ๆ งาน แน่นอน...งานแบบนี้ปีหนึ่งก็จะมีจัดกันเพียงครั้งเดียว
สำหรับ "หล่อน ๆ " ทั้งสามคนนี้ (ยกเว้น..น้องนนท์) กินไม่หยุดเช่นกัน แม่ครัวก็ทำได้อร่อยด้วย แต่รู้มั้ย ของที่กำลังกินน่ะ "อ้วน ๆ" ทั้งนั้นแหละย่ะ....
แต่หล่อน ๆ ก็ไม่หวั่น เพราะได้ยินบ่นกันว่า "ไม่สวยไปมากกว่านี้แล้วแหละ" (รู้ตัวได้ก็ได้...อิอิ)
ในภาพนี้ ...อาติ๋ว..น้องญา..ป้าอ้อย ถ่ายรูปกันซักหน่อย จะได้รู้ว่า วันนี้เมื่อหลายปีก่อน (ดูในอนาคต) ฉั้นท์ก็ได้มาร่วมพิธีนี้ด้วยนะจ๊ะ
สำหรับน้องญา..นั้นถ้าไม่เข้ากลุ่มก็วิ่งหายเข้าไปในกลุ่มอื่น บางครั้งต้องตามหากัน เดี๋ยวหลงดิ๊...
แต่ไม่นานก็กลับมา ...แหม..มันน่าจับมาปิ้งเหลือเกินด้วยความซนของตัวเด็กเอง
วิ่งไปก็วิ่งมา ตอนเย็นก็อาบน้ำไปหนหนึ่งแล้วนะ เดี๋ยวก็ต้องกลับไปอาบน้ำอีกครั้งแน่
คุณครูก็แทบจะทั้งหมดของโรงเรียนวัดมาบข่าแหละครับ มาช่วยกันคนละไม้คนละมือ (ก็ทั้งสองมือนั่นแหละ)
เอาภาพนี้ไปชมกันอีกซักภาพเน๊าะ จะได้ไม่ลำเอียงกันว่า "มีแต่รูปเธอ แล้วรูปฉั้นท์ล่ะ" จะได้ไม่เป็นข้อครหากัน จัดไปอย่าให้เสียครับพี่น้อง
ฉะนั้นคนจัดงานจึงรอสัญญาณจากทาง กทม. โดยดูที่โทรทัศน์ประกอบกันไป
ไม่นานพิธีก็เริ่มแล้วขอรับ เราก็ร่วมทำพิธีร้องเพลงสดุดีมหาราชาและราชินีไปพร้อม ๆ กันทั้งประเทศ (แหม..มันช่างขลังจัง ร้องเพลงไป "ขนลุก" ไป)
และยังตามมาด้วยการ "จุดพลุ" อีก เสียงดังสนั่นกันไปใหญ่ มีหลายดอก แต่ด้วยฝีมือที่ไม่ชำนาญการนัก จึงมีให้ดูให้แลกันไม่ค่อยมาก
เนื่องจากมีการปิดไฟในงานด้วย แสงและสีที่ประกายออกมาจากการจุดทั้งไฟและพลุ มันช่างเย้ายวนใจยิ่งนัก
ลองนึกภาพมุมสูงที่จุดพลุกันทั้งประเทศไทยนะ จะงดงามเพียงใด
...ชมภาพการจุดพลุของ อบต.มาบข่า กันหน่อยดิ..
เมื่อจุดพลุหมดไปแล้ว งานก็คล้าย ๆ ว่าจะจบแล้ว ที่เหลือเป็นการถ่ายภาพที่ด้านหน้าเวทีกับรูปของพระเจ้าอยู่หัวของเรา
แต่ด้วยที่ผู้คนล้มหลาม เราจึงต้องรอคิวไปก่อน ขณะที่รอนั้น "เหลือบเห็น" คุณปรีชาเข้าให้
คุณปรีชา...เป็นพนักงานของบริษัท SCG หรือ เครือซิเมนต์ไทยนั่นเอง
ทำงานอยู่แผนก "มวลชนสัมพันธ์" หรือ CSR ที่คุ้น ๆ ชื่อตามสื่อต่าง ๆ นำเสนอนั่นเอง
ไม่ว่าจะเป็นงานใหญ่หรือเล็กแค่ไหน งานมงคลหรือไม่มงคลคนที่อยู่แผนกนี้ก็ต้อง "พยายาม" ไปให้ได้ครบทุกงานมากที่่สุด
ทั้งไปให้เขารู้จักกับเราและบริษัท และให้ความช่วยเหลืออะไรที่เขาต้องการที่บริษัืทจะช่วยเหลือได้
ดังนั้น..บุคลากรที่จะทำหน้าที่นี้ จะต้อง "เสียสละเวลาส่วนตนซักหน่อย" และ ต้อง "ยิ้มแย้มแจ่มใส" หรือ "เข้ากับคนง่าย"
บริษัททั้งหลายมักจะมีแผนกนี้ประจำอยู่แทบจะทุกบริษัท ไม่เช่นนั้นนะคุณ....มีปัญหาเรื่อง HIA ,EIA แน่ ๆ
หันไปบริเวณหน้าเวทีอีกครั้ง คนไม่มีแล้ว เราจึงเดินไปถ่ายรูปกันล่ะความนี้ ค่อยถ่ายภาพได้แบบสบาย ๆ หน่อย ก่อนนี้คน "ตรึม" เลย ถ่ายกับคนมาก ๆ ภาพก็ไม่สวยสิ
เลยต้องรอเวลาซักหน่อย ช่วงนั้นก็พูดคุยกับคุณปรีชาอยู่นานเลยนะ เนื่องจากเราเองก็คุ้นเคยกับคุณปรีชาด้วยเช่นกัน เด็ก ๆ ก็เล่นหยอกเย้ากับคุณปรีชาด้วยความคุ้นเคยอีกซะด้วย
กว่าจะออกจากงานนั้นได้ นานมาก เนื่องจาก "ของกิน" เหลือเยอะจึงแวะกันมาเรื่อย ๆ เรียกได้ว่าเลี้ยงดูปูเสื่อได้ดีมาก ๆ
ยิ่งน้องโย...นะ กินไม่หยุดเลย ถึงว่าหุ่นถึงได้ดีขนาดนี้ เช้งกะเด๊ะเลยอะ
และต้องเอียงข้างถ่ายภาพกันด้วยนะ ไม่งั้นภาพไม่งามแน่ เดี๋ยวจะหาว่าหล่อไม่เดือน
ก็หาท่าที่ว่าถ่ายภาพออกมาแล้วงามที่สุดนั่นแหละ และย้ำด้วยนะว่า ถ้าภาพไหนไม่สวย "กรุณา" ลบด้วนนะค่ะ (เชิงขอร้อง)
แต่...เสียงนั้นย้ำแบบชัดเจน กระผมก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยแฮะ
ยังพูดอีกว่า "ร้านเขาทำได้อร่อยมาก" นั่นหล่อนคงอยากจะกินอีกซักก้อนล่ะสิ
แม่ค้ารายนี้ก็ขายของตั้งแต่เช้าจนมืดป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน นั่นเป็นเพราะ "อาชีพ" ที่ต้องทำมาหากิน จึงต้องทน ไม่ได้ไปเบียดเบียนใคร และเป็นอาชีพที่สุจริต
ขอจงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ไม่เหมือนกับคนบางกลุ่มที่เอาชุดบังหน้าเพื่อ "หากิน" ชิมิ
งานเลี้ยงใด ๆ ก็ต้องจบลง เราจึงเดินทางกลับบ้านกัน
....ชมภาพที่รวมรวมไว้ เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2555...
ขอให้ทุกคน..โชคดีและร่างกายแข็งแรงตลอดไป
จาก...กระดิ่งทอง....
