เราได้ยินว่าได้มีการประดับไฟไว้ที่จุดสำคัญของ กทม. หลายจุด และได้ประดับไฟไว้ตั้งแต่ก่อนวันพ่อ คือวันที่ ๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๕ ซึ่งจะเปิดไฟประดับให้สว่างไสวไว้อย่างนี้จนถึงสิ้นเดือนมกราคม ๒๕๕๖
ฉะนั้น...จึงหาโอกาสที่พอเหมาะพอควรสำหรับการเดินทางมาชมความงดงามแบบนี้อีกครั้ง เมื่อหลายปีก่อน คือปี 2553 นั้นเราก็เดินทางมาชมครั้งหนึ่งแล้ว ยังประทับตาประทับใจไม่รู้ลืม
สามารถติดตามชมเหตุการณ์ครั้งก่อนได้ตามลิ้งท์นี้ http://gradingthong.blogspot.com/search/label/%E0%B9%84%E0%B8%9F%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%94%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%89%E0%B8%A5%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%89%E0%B8%A5%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%20%22%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%A7%E0%B8%87%22
แหละการชมไฟของปี 2554 ท่านก็สามารถติดตามได้ตามลิ้งท์นี้ครับ http://gradingthong.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
ตอนไปน่ะ "ครึกครื้น" กันตลอดทาง เนื่องจาก "ตื่นเต้น" และ "ดีใจ" ที่จะได้เห็นไฟประดับของประเทศไทยในกรุงเทพมหานครกันอีกครั้ง
เพราะสิ่งสำคัญ ๆ เช่นนี้ในเมืองไทยมีจัดกันไม่บ่อยนัก เราได้เห็นการจัดไฟ หรือเรียกกันว่า "แสง" และ "สี" ต่างประเทศก็เห็นมาแล้ว
นั่นคือประเทศฮ่องกง และ มาเก๊า คลิ๊กตามลิ้งท์นี้เลยครับ
http://gradingthong.blogspot.com/search/label/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%97%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A2%E0%B8%A7%20%E0%B8%AE%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%87%203-7%20%E0%B8%A1%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%A1%20%E0%B8%9B%E0%B8%B5%202554
เดินทางกันมาตั้งแต่เวลาประมาณ 2 โมงเย็น หรือ 14:00 น. มาถึง กทม.ก็ซัก 16: 11 น. เราวิ่งรถผ่านสถานที่สำคัญในอดีต นั่นคือ "อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย"
และวิ่งผ่านถนนราชดำเนินมาเรื่อย ๆ ถนนแห่งนี้จัดงานสำคัญ ๆ หลายครั้งแล้ว ครั้งที่สำคัญที่สุดที่ทั่วโลกได้รู้จักประเทศไทยนั่นคือ ...การให้รถฟอร์มูล่าวันลงวิ่งเพื่อเฉลิมฉลองชัยให้กับทีม "เรดบลูเรคซิ่ง" ในประเทศไทยเป็นครั้งแรกนั่นเอง..
ติดตามเนื้อหาครั้งนั้นตามลิ้งท์นี้ได้เลย.. http://gradingthong.blogspot.com/2010/12/red-bull-in-thailand-rachadumneon.html
หลังจากนั้นก็เดินชมวิวบริเวณใกล้หรือรอบด้านสนามหลวงกันหน่อย ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ได้ลงเดินบริเวณนี้ เขาเรียกกันว่า ..กระทรวงกลาโหม
เดินเล่นชมวิวบริเวณหน้ากระทรวงกลาโหมกันตั้งนาน และก็ถ่ายรูปกันไปเรื่อย ๆ
ช่วงวันดังกล่าวกล่าวนี้ถือว่าคนไม่เยอะ เนื่องจากคนกรุงเองก็จะเดินทางกลับบ้านเกิด เราคนบ้านนอกจึงต้องเดินทางเข้ากรุงเพื่อชมเมืองฉะนั้น...ถนนหนทางจึง "โล่ง" และ "โปร่ง" ตลอดทั้งสาย อากาศจึงดีขึ้นโดยทันใด (อยากให้เป็นแบบนี้ซะทุกวัน ...แต่...ฝันไปเถอะ)
โดยส่วนใหญ่ก็จะเดินทางกลับภูมิลำเนาทาง "ภาคอีสาน" หรือ "ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ" ดังนั้นผมจึงไม่ค่อยแน่ใจว่า คนกรุงนั่นคือคนกรุงเทพฯหรือว่าเป็น "คนอีสาน" กันแน่
เห็นภาพของหลังคาวัดแล้วทำให้นึกถึงหนังประเภทจักร ๆ วงศ์ ๆ ของไทยจัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ..แก้วหน้าม้า,สิงหไกรภพ,ฯ ยังมีหลายเรื่องที่จะมีภาพเช่นนี้ประกอบฉาก (จำไม่ได้อีกเยอะเลย)
เล่าไปเล่ามาหาว่า "แก่" หรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่แก่หรอก อายุยังไม่เลข 3 หลักเลย ..เฮ้อ..
ในอดีตนั้นคงเต็มไปด้วย "ป่า" และหรือแหล่งน้ำเป็นแน่แท้ เนื่องจากว่าไม่ไกลจากแม่น้ำเจ้าพระยามากนัก ใกล้ ๆ กันก็เป็น "วัดภูเขาทอง"
การตั้งเมืองในอดีตนั้นจะนิยมตั้งบริเวณริมแม่น้ำ เพราะมีความอุดมสมบูรณ์และต้องติดต่อกับเมืองต่าง ๆ โดยทางเรือเป็นสำคัญ
เราจึงได้หารือว่า ถ้าเข้าไปเดินภายในคงนานและอุปสรรคขณะเดินของเราคงจะหิวกัน มันจะไม่สนุก
ฉะนั้น..จึงหาซื้ออะไรกินกันซักหน่อยดีฝ่านะ
โอ๊ว....ว เข้าแถวกันยาวเลย พอได้ซักครึ่งแถวนะ "หมด" ขอรับ จึงอดกันไปตามระเบียบ
เดิน ๆ ๆ ถัดมาอีกร้าน ได้ข้าวเหนียวไก่ย่างและหมูย่างไม่กี่ไม้ จึงบอกร้านนี้ละกัน ถือว่าใกล้เคียงที่ต้องการ
จริง ๆ แล้วร้านอาหารที่มีนั้นเยอะมากนะ ...แต่..."เลือก" ไง จึงเดินกันอยู่หลายยก ทำให้อาหารนั่น "ร่อยหรอ" ไปเรื่อย ๆ ก็เนื่องจากคนเยอะน่ะสิ มีทั้งชาวไทยเองและชาวต่างชาติ
วันนั้นกลุ่มเราเองเกือบจะเป็น "ชาวต่างชาติ" เลยนะ เพราะคนไทยมีน้อยกว่าต่างชาติซะอีก ก็ที่เล่าให้ฟังนั่นแหละ คนกรุงเทพจะกลับบ้านนอกกันเพราะเป็นช่วงปีใหม่ไง
ช่างได้บรรยากาศซะเหลือเกินอาหารมื้อนั้น เรียกว่า "กินข้าวข้างรั้วข้างวัง" นี่นึกถึงหนังจักร ๆ วงศ์ ๆ ซะเหลือเกิน
กินข้าวปลาอาหารกันเสร็จ จึงตั้งใจที่จะเข้าไปชมความงามของวัดพระแก้วภายในกันแบบสบาย ๆ จากนั้นกลุ่มเราจึงเดินมา "ออกันหน้าประตู" ชื่อว่า ...ประตูสวัสดิโสภา...
ด้วยความสงสัยว่า...เขายืนกันทำไม...จึงอ่านป้าย "สิ่งที่ห้าม" มีดังนี้ 1.ห้ามกระโปรงสั้น ,
2.ห้ามกางเกงขาสั้น ,
3.ห้ามแต่งกายไม่สุภาพ
ที่ใกล้ ๆ กันนั้นจะมีชุดให้เช่าครับ ชุดละ 30 บาท ถ้าสนใจจะเข้าไปจริง ๆ ก็ต้องเช่าละครับ
อ๊ะ...ะ "งง" ทำไมถึงจะปิด คนรอที่จะเข้าก็เยอะ เขาบอก ....หมดเวลา....
เอ้า.... ปิดเวลา 17.00 น. เรอะ
เดินทางมาตั้งไกล และเป็นช่วงวันปีใหม่ 2556 ซะอีกด้วย "ทำไมปิดเร็วจัง" (เราก็ไม่ได้ดูช่วงปิด-เปิดทำการซะด้วยสิ) มันเป็นช่วงวันพิเศษ และกลางคืนควรจะมีไฟฉายส่องกับภาพวัตถุที่ปรากฏภายในวัด จะได้สวยงาม ถึงจะเก็บเิงินก็ "ยินดี" ถ้าทำแล้วประทับใจ
งั้น..ถ่ายรูปรอบ ๆ นอกก็ได้ดิ๊ จึงได้แอ๊คเพื่อที่จะถ่ายภาพไว้เป็นที่ระลึกว่า ..ครั้งหนึ่งเราได้มาเยี่ยมชมแล้วนะ แต่ ประตูปิดใส่หน้าซะแล้ว โอกาสหน้าละกัน อาจจะเป็นช่วงสงกรานต์ของปี 2556 นี้ก็เป็นได้
บุคคลนี้เมื่อ 13 ปีที่แล้ว (ปัจจุบัน 2556) ชายคนนี้กำลังเข้าสู่วงการนักแสดง และถือว่าเป็นดาวรุ่งดวงใหม่ที่เนื้อหอม ด้วยอายุเพียง 23 ปี ในแวดวงบันเทิงถือว่ากำลังจะสดใส ด้วยจิดใจที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นเป็นนิจ
ครั้นเมื่อเหตุการณ์หนึ่งที่อยากจะช่วยคนที่ประสบเหตุขณะนั้น สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับเขาจนได้
คริสโตเฟอร์ เบญจกุล ช่วงกำลังรุ่งนั้นสามารถนำรายได้เข้าสู่ครอบครัวมากทีเดียว แต่เมื่อเหตุการณ์ที่ไม่ประสงค์บังเกิดขึ้นกับเขา รายได้ที่จะเข้ามาใหม่จึงหายไปโดยทันทีความดีที่กำลังจะสร้างขึ้น กลับเป็นเหตุให้ตัวเองต้องเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงแทน คิดไปคิดมาแล้วบางคนอาจจะคิดว่า "จะช่วยเขาแล้วเราเป็นซะเอง แล้วคนจะช่วยช่วยอะไรเราได้บ้างล่ะ" หรือคิดอะไรต่าง ๆ นานา
ผมมองเห็นภาพปัจจุบันก็นึกอะไร ๆ ไปต่าง ๆ นา วันนี้คนที่มีจิตใจงามเดินไปที่ใดก็ไม่มีใครรู้จัก และ อาจจะหรือ "ลืม" จริงที่เขาได้สร้างความดีเมื่อในอดีตนั้นไปแล้วก็เป็นได้
วันเวลาผ่านไปแล้ว แต่ความทรงจำยังอยู่กับครอบครัวของเขาและตัวเขาเองตลอดไป เราอาจจะเรียกร้องอดีตคืนให้เหมือนดังเดิมไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปเป็นเพียง "บทเรียน" ให้ทรงจำไว้กับสิ่งที่ดี ๆ ต่อไป
ท่านสามารถติดตามเรื่องราวของเขาได้ตามนี้ เช่น http://www.jorpor.com/variety/12-%E0%B8%9B%E0%B8%B5-%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%A2%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E2%80%8B%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E2%80%8B%E0%B8%82%E0%B8%B1%E0%B8%9A-%E0%B8%84%E2%80%8B%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E2%80%8B%E0%B8%AA-%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%8D%E0%B8%88%E2%80%8B%E0%B8%81%E0%B8%B8%E0%B8%A5/
และ http://www.thairath.co.th/content/ent/292100
สะพานออกแบบไว้ให้ไม่สมมาตรกัน คือ ไม่ใช่แบ่งเป็นครึ่ง ๆ หรือครึ่งละไม่เท่ากันนั่นเอง การออกแบบไม่สมมาตรนี้ ทำให้ติดอันดับ 1ใน 5 ของโลกเชียว
การรับน้ำหนักของสะพาน ได้ติดตั้งสายเคเบิลระนาบคู่ 28 คู่ โดยการขึงยึดพื้นช่วงข้ามแม่น้ำ แหละใช้สายเคเบิลระนาบเดี่ยว 28 เส้น ขึงยึดรั้งกับโครงสร้างยึดเสาสะพานบนฝั่งธนบุรี
เนื่องจากเคเบิลแต่ละเส้นใช้สลิง ภายในซึ่งเป็นขดลวดใหญ่ทำให้ดูแลบำรุงรักษาและซ่อมแซมยากกว่า อีกทั้งสายเคเบิลของสะพานพระราม 8 ยังมีสีเหลืองทอง
ซึ่งสีเหลืองทองนี้เป็นสีประจำพระองค์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เมื่อฉายไฟจากพื้นสะพานให้ไปกระทบกับสลิงที่ขึงไว้ ทำให้สะท้อนแสงและจะส่องประกายสวยงาม โดยเฉพาะยามค่ำคืน
และลานนั่งเล่นบริเวณใต้สะพานพระรามแปดแบบกว้างขวางอีกด้วย เหมาะมากสำหรับการพักผ่อนหย่อนใจ
ช่วงเย็น ๆ นั้นมีประชาชนมาพักผ่อนหย่อนใจมากมาย บ้างก็มาเตะฟุตบอล , บ้างก็มาเล่นสเก็ตบอร์ด
บ้างก็มาวิ่งออกกำลังกาย ,บ้างก็มานั่งชมวิวทิวทัศน์รอบ ๆ สะพาน โดยมีแม่น้ำเจ้าพระยาผืนใหญ่เป็นลานกว้างให้แลมอง
น้องญา...นั้นวิ่งเล่นกับเด็กวัยเดียวกันจนเหนื่อย ก็ตามประสาเด็กน่ะเนาะ เข้ากันได้ง่ายและไว โดยผู้ใหญ่ก็นั่งมองว่าเด็ก ๆ วิ่งไปไหนกันบ้าง ไม่งั้น "มีหาย"
อากาศช่วงวันปีใหม่ คือ วันที่ 1 มกราคม 2556 นั้นช่างเย็นสบาย รถก็ไม่เยอะ ความวุ่นวายจึงลดน้อยลงด้วย ดังจะเห็นจากถนนมีรถวิ่งไม่ขวักไขว่เท่าที่ควร
มองเป็นยิ่งนัก ข้าง ๆ แม่น้ำเจ้าพระยานั้นมีร้านอาหารหลายร้านด้วยกัน
เพราะบรรยากาศที่เหมาะแก่การนั่งรับประทานอาหารไปเรื่อย ๆ ชมวิวไปเรื่อย ๆ
ทำให้ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยามีคนนิยมมานั่งรับประทานอาหารกัน แม้จะมีร้านอาหารเยอะแต่ปริมาณลูกค้าที่มานั่งรับประทานอาหารนั้นก็ไม่น้อยเช่นกัน
อาจจะเนื่องมาจาก สถานที่บริเวณบ้านที่อยู่อาศัยนั้น "คับแคบ" ไม่มีที่เดินเล่น ฉะนั้น..ช่วงเย็น ๆ จึงต้องหาเวลาออกมาเดินออกกำลังกายตามสถานที่ของราชการต่าง ๆ ก็เป็นได้
กลุ่มเรา...จึงถ่ายภาพไว้มากเลย สวยบ้างไม่สวยบ้าง เมื่อย ๆ ก็นั่งคุยกัน เปรียบเปรยกับสิ่งที่เราเคยท่องเที่ยวต่างประเทศบ้าง ว่าเหมือนกันหรือไม่ สิ่งที่เราเคยเห็นที่ต่างประเทศกับที่เห็นในประเทศแตกต่างกันอย่างไร ทำไมคนไทยจึงนิยมไปท่องเที่ยวต่างประเทศ
เพราะเขาไม่มีสิ่งสวยงามธรรมชาติหรือวัตถุโบราณให้ชม ดังนั้นเขาจึงนำเสนอสิ่งที่เป็นปัจจุบันซะเลย และเป็นที่ถูกใจนักท่องเที่ยวต่างชาติซะอีกสิคราวนี้
เพราะอะไรนั่นเหรอ สิ่งใหม่จะออกแบบให้เกิดกิเลสโดยตรงอยู่แล้ว และสวยงามเอามาก ๆ เสียด้วยสิ
เท่าที่ผมสังเกตุนั้น สิ่งธรรมชาติเองหลังจากปลูกสร้างแล้วการดูแลก็ไม่มากเลย ซ้ำยังเสื่อมโทรมไปเองตามกาลเวลา การปรับปรุงถือว่าน้อยมาก
ถ้าใครเคยไปเที่ยวตามสถานที่ใด ๆ ในประเทศไทยแล้วบันทึกภาพไว้นะ ลองกลับไปอีกครั้งสิท่านจะทราบว่าเป็นจริงหรือไม่ อย่างเช่น..ที่โป่งเดือดป่าแป๋ เป็นต้น เมื่อสิบปีกับปัจจุบัน คนละเรื่องครับ เรียกได้ว่า "โทรม" เข้าขั้น
ประเทศไทยมาแหล่งท่องเที่ยวมากที่สุดในโลกนับรวมสิ่งที่เป็นธรรมชาติ แต่รายได้ที่เข้าประเทศจากการท่องเที่ยวในเอเซียของปี 2555 เป็นประเทศ "สิงคโปร์" น่าประหลาดใจมั้ยทำไมถึงเป็นอย่างนั้น
อาจจะเพราะไม่ได้เข้าไปชมวัดพระแก้วจึงอยากนั่งชมวิวใต้สะพานพระรามแปดให้หนำใจกันซะหน่อยก็เป็นได้
เมื่อนั่งนานแล้ว จึงเดินถ่ายภาพกันอีกหน่อย ดูมุมโน้นมุมนี้ก็น่าถ่ายภาพไปหมด งั้นเลือกเอามุมที่คิดว่าถ่ายภาพแล้วดูดีหน่อยละกัน
เอาเป็นภาพที่ยืนริมน้ำบ้าง เนื่องจากเห็นว่า..ตำแหน่งนี้เป็นตำแหน่งที่สวยงามอีกจุดหนึ่ง
คนที่ยืนบันทึกภาพนับจากซ้ายไปขวาก็มี 1. น้องโย, 2. อาติ๋ว, 3. น้องนิ้ง, 4. น้องนนท์ เมื่อพิจารณาจากท่าทางที่ยืนถ่ายภาพแล้ว "กินขาด" ขอรับ
โดยเฉพาะอาิติ๋วนั้น แหม้.....ยืนโพสท์คล้าย ๆ นางแบบเลย (ดูหนังเกาหลีบ่อยมั้งจึงจำท่าทางได้)
เมื่อเห็นตัวเองเท่านั้นแหละ.."แซวกันใหญ่เลย" ก็เพราะ "เต๊ะท่า" กันเต็มที่น่ะสิ ก็ต้องอย่างนี้แหละ ถ่ายภาพก็ต้อง ..แอ๊ค..กันเต็มที่ ไ่ม่ใช่หน้างอ เรามาหาความสุข และเป็นความสุขที่ไม่ต้องจ่ายเงินซื้อมากมายเลย
ภาพที่ปรากฏนี้ก็สวยงามอีกแบบหนึ่ง ด้านหน้าเป็นภาพของสองแม่ลูก ส่วนภาพด้านหลังนั้นเป็น "เสากระโดง" และ "สายสลิง"
ทำหน้าที่ขึงสะพานและเมื่อสะท้อนแสงที่สาดส่องจากด้านล่างเป็นสีทองอร่าม ทำให้น่าชื่นชมยิ่งนัก
ถึงแม้จะได้ภาพออกมาไม่เหมือนมืออาชีพมากนัก แต่ความรู่้สึกของภาพที่ปรากฏมันช่าง "สดใส" ยิ่ง
ครั้นจะให้บรรยายออกมาแสนจะยากเย็น เพราะเคยเห็นเป็นครั้งแรก ณ. จุดตรงนี้ ถ้าคนที่เคยไปบ่อยแล้วคงจะ "เฉย ๆ" เฉกเช่นกัน ฉันใดก็ฉันนั้น
ภาพที่เห็นเวลานั้นช่างสวยงามยิ่ง แสงไฟที่สาดส่องทั่วบริเวณแม่น้ำเจ้าพระยาเมื่อสะท้อนกับน้ำทำให้มีประกายที่สวยงามเสียเหลือเกิน
นั่นคือ "สวนหลวงพระรามแปด" โดยรวมแล้วทิวทัศน์ช่างดูสดใสและน่าชม
เมืองกรุง "รถรา" ช่างขวักไขว่เสียเหลือเกิน ไม่รู้จะวิ่งไปไหนกัน แต่คนเราก็มี "กิจวัตรส่วนตัวเสมอ" แต่...มุมนี้เสียงก็ไม่ดังมากเนื่องจากรถวิ่งได้ไม่ค่อยเร็วนั่นเอง
ภาพที่ปรากฎนั้น "น้องญา" ปีนขึ้นไปเองนะ ทำให้ต้องระมัดระวังการปีนป่ายด้านข้างของสะพานที่อยุ่ริมแม่น้ำเจ้าพระขา
ถ้าน้องญา..ปีนจริง ๆ และผู้ใหญ่ไม่เห็น อุบัติเหตุมาให้เห็นได้แน่ ดังนั้น ผู้ใหญ่ควรดูแลเด็ก ๆ ด้วยทุกย่างฝีก้าว ถ้าไม่อย่างนั้น อาจจะเป็นข่าวลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งแน่ (ตามประสานักข่าวคนไทยที่ไม่รักษาวินัย)
บันทึกภาพเล็ก ๆ ที่ได้มาก็สามารถทำให้ "ต่อมความสุข" ทำงานได้สมบูรณ์แบบได้เช่นกัน หลาย ๆ ท่านอาจะอุปมาว่า ...การท่องเที่ยวเพียงเท่านี้ทำให้มีความสุขเหรอ
แน่ละ...การไปชื่นชมอะไรต่อมิอะไรยังต่างประเทศก็ถือว่าไม่ต่างจากนี้หรอก เพียงแต่ว่าไม่ใช่ประเทศไทยเท่านั้น ทำให้คิดไปว่า ...ไม่ใช่ประเทศไทยนะ...นี่มันประเทศ.....นะ ความรู้สึกล้วน ๆ แต่ไ้ด้อวดคนอื่นว่าเราได้ไปท่องเที่ยวมาแล้วไง
แต่ปัจจุบันนี้ทำให้มองเห็นว่า "เด่น" หรือ "สวยงามดี" เนื่องจากว่าภาพเหล่านี้ไม่เคยมีในประวัติศาสตร์
เมื่อพิจารณาแล้วก็ "สวยไม่เบา" จึงเป็นที่นิยมของคนทุกระดับ ยกเว้นคนที่กระโดดไม่ขึ้นเท่านั้นแหละ
บริเวณรอบ ๆ นี้จะประดับประดาไปด้วยหลอดไฟหลายหมื่นดวง เพราะเป็นบริเวณกว้างและมีลานจอดรถมากด้วย
แถมมีกิจกรรมเกี่ยวกับ "พระบรมรูปทรงม้า" ของประชาชนชาวไทยที่นับถือการบูชาพระบรมรูปรัชกาลที่ ๕
ถือได้ว่า "แออัด" อีกครั้งหนึ่งสำหรับประชาชนบริเวณหน้าพระบรมรูปทรงม้าของค่ำคืนนั้น "กลุ่มทัวร์ลูกหมู" น้อย ๆ ของเรากลุ่มนี้ก็ไ้ด้แต่ "ไหว้" ในระยะไกล ๆ เพราะเข้าไปไม่ถึงท่านนั่นเอง
ผมได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับม้าที่ท่านทรงม้า(นั่งบนหลังม้า) ว่า ขณะที่ท่านไปเยี่ยมยุโรป(ไม่ทราบเมือง) ม้าตัวนี้จะ "พยศ" มากไม่ยอมให้ใครนั่ง
เรื่องเล่ามีอยู่ว่า ร.๕ เขาเราท่านก็ได้หยิบหญ้าบริเวณนั้นมากำหนึ่ง จากนั้นก็ "เสกคาถา" และเป่าหญ้าที่อยู่ในกำมือ ซักพักจึงนำหญ้าไปให้ม้าตัวนี้กิน
จากนั้น ร.๕ ท่านก็ขึ้นไปนั่งบนหลังของมันโดยที่ม้าก็ไม่ดิ้นเลย ฉะนั้น..บุคคลที่พูดจึงต้องยกม้าตัวนี้ให้กับ ร.๕ ตามที่พูดไว้
เมื่อซัก 25 ปี ที่แล้ว (ปีนี้ 2556) สมัยที่ผมเป็น "เด็กวัดป่าประดู่" วัดป่าประดู่จะมีวัตถุที่ไม่เหมือนวัดอื่น ๆ นั่นคือ "พระนอนที่นอนท้าวแขนซ้าย"
กระผมเองไม่ทราบแน่ชัดว่าทำไมไม่ท้าวแขนขวาเหมือนที่อื่น ๆ อาจจะเป็นเพราะวัฒนธรรมไทยที่จะไม่หันเศียรพระ (ศรีษะ) ไปด้านทิศตะวันตกหรือไม่
และใกล้ ๆ กันนั้นจะมีโบสถ์เก่าและเล็ก ซึ่งเพิ่งจะเปิดให้ประชาชนได้เข้าสักการะบูชาเมื่อไม่เกิน 5 ปีนี้เอง ก่อนนั้นปิดสนิท
เย็นวันหนึ่ง...กระผมพร้อมกับเด็กวัดทั้งหมดไปเดินเล่นที่ตลาดหน้าวัดป่าประดู่ (ตลาดไฟไหม้) ได้ซื้อเหรียญห้อยคอแบบใสสีเขียวเพียงสองคน (จี้ห้อยคอ) ชิ้นละ 10 บาท (ด้านซ้ายเป็นภาพแทน)เพราะเคารพนับถือรัชกาลที่ ๕ ด้วยเช่นกัน และรูปลักษณ์ที่ทำขายสวยแหละราคาไม่สูงมากนักจึงได้ซื้อกันกับคุณมาโนช พงษ์พันธ์ หรือ "เจ้าเข้" ปัจจุบันคุณมาโนช พงษ์พันธ์ ทำงานอยู่ที่สหกรณ์การเกษตรของจังหวัดระยอง
เย็นนั้นจึงฝาก "หลวงพี่เชาว์" ขณะเดินจะไปเข้าโบสถ์เพื่อสวดมนต์เย็นกับมือเลย (โบสถ์หลังเก่าขนาดกลาง เพราะถ้านับปัจจุบันจะมีโบสถ์ถึง 3 หลัง) ปัจจุบันท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดป่าประดู่
รุ่งขึ้น...เพียงคืนเดียวเท่านั้นแหละครับ "คุณมาโนช หรือ เจ้าเข้" ตื่นขึ้นและเล่าให้ผมฟังคนแรกเลย บอกผมว่า "พี่ ๆ เมื่อคืนผมฝัน" เหรียญในหลวง ร.๕ ที่เรานำไปฝากหลวงพี่เชาว์เข้าโบสถ์นั่นแหละ
พอคุณมาโนชพูดจบ...เราสองคน "ขนลุก" เลย ต้องเข้าไปหาหลวงพี่เชาว์ในเช้านั้น และเล่าให้หลวงพี่เชาว์ฟัง ท่านก็บอก ได้ ๆ หลวงพี่จะนำออกมาให้
เดินทางไปถึงแต่ละที่จะใช้เวลาไม่นาน ดูไปแบบใจเย็น ๆ สงสัยอะไรก็จอดรถข้างถนนได้ ซึ่งถ้าไม่ใช่ช่วงปีใหม่หรือสงกรานต์จะเต็มไปด้วยผู้คนและรถรา
จึงทำให้สิ่งปลูกสร้างและที่สิ่งประดับก็จะทันสมัยไปเรื่อย ๆ จึงทำให้ความงามเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน (แต่เราจะไม่แก่ขึ้นอีกแน่นอน ก๊าก...ก)
กาลเวลายังอีกยาวไกล วันหน้า ฟ้าใหม่ กลุ่มเราจะกลับมาเยี่ยมเยียนอีกแน่นอน
จากนี้ไปเชิญชมภาพแห่งความประทับใจกันดีกว่า
โชคดีปีใหม่กันทุก ๆ ท่านนะครับ
จาก...กระดิ่งทอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น