ครั้น...จะนับย้อนหลังไปเมื่อเริ่มเข้าเรียนชั้น ปวช. 1 ใหม่ ๆ นั้นจะเป็นปี พ.ศ. 2529
เมื่อนับถึงปัจจุบันนี้คือ วันที่ 10 กรกฏาคม ปี พ.ศ. 2557 เอาแค่นับจำนวนปีเต็ม ๆ จะได้ 29 ปี
จุดหมายปลายที่ได้นัดพบปะกันเป็นร้านอาหารของเพื่อน ๆ เรานี่เอง ซึ่งเป็นของเพื่อน "ไพฑูรย์ มากคช" ฉายาคือ "มี่" หรือ "ฑูรย์" นั่นเอง
ร้านอาหารที่เพื่อน "มี่" เปิดบริการนั้นชื่อร้านว่า "บ้านกวี"
สถานที่ตั้ง ตั้งอยู่ที่วงเวียนท่านสุนทรภู่ บนถนน ค.2 (สายหลัง ขนาดกับเส้นสุขุมวิท)
ช่วงเวลาที่ "ร้านบ้านกวี" เปิดทำการเริ่มตั้งแต่ 11:00 - 24:00 น. รูปแบบของร้านจะเป็นแนวร้านอาหารมากกว่าผับหรือบาร์
แนวเพลงสามารถเล่นได้ทุกเพศทุกวัย ท่านสามารถขึ้นไป "ร่วมสนุก" กับนักดนตรีได้ ถ้าท่านพอร้องเพลงไ้ด้จบ
บรรยากาศที่ได้สัมผัสนั้น ทุก ๆ คนต่างเพลิดเพลินกันเพลงที่กำลังร้องและบรรเลงให้ฟังขณะนั้นเป็นอย่างมาก
มีหลาย ๆ ท่านร่วมสนุกสนานกับเสียงดนตรีในขณะที่เล่นให้ฟังด้วยการ "ออกลีลา" ซะด้วย
เสียงดนตรีที่ปรับแต่งไว้ ..."ไม่ดังจนเกินไป" ทำให้ไม่ "รำคาญ" กับแขกที่นั่งรับประทานอาหารและฟังดนตรี
สำหรับสถานที่ของร้านนั้น ผมว่า "เหมาะสม" กับหลาย ๆ อย่าง
สำหรับ "หัวเรี่ยว-หัวแรง" ที่รวมรวมเพื่อนนั้นคือ "คุณน้อง" ครับ
พี่แกทั้งหล่อ...ทั้งใจดี ผมและทุก ๆ คนต้องขอบคุณ "คุณน้อง" เค้าอีกครั้งที่สามารถรวบรวมสมาชิกให้มาพบกันได้
ถึงแม้จะมากันได้ไม่ครบ อย่างไรโอกาสหน้าคิดว่าคงจะมากันมากกว่าเดิมละกัน
คราวแรก ๆ ที่ "คุณน้อง" เริ่มที่จะติดต่อกับเพื่อน ๆ ได้ ต่างคนก็ต่างจะบอกว่า...เฮ๊ย....ย...นัดพบกันเลย อยากเจอเพื่อนเหลือเกินแล้ว
ท่านน้อง...ก็บอกว่า "ใจเย็น ๆ เพื่อน" ยังหากันได้ไม่มากพอที่จะพบกัน เอาให้ได้จำนวนสมาชิกมากพอก่อนแล้วค่อยนัดกัน
เอางี้...ว่าแต่เองน่ะ รู้จักใครเพิ่มเติมจากที่มีอยู่รึเปล่า เอาเบอร์มา จะโทรหาเอง (ท่านน้องกล่าว)
ครั้นเมื่อวันที่มีรายชื่อเพื่อน ๆ เยอะเกือบหมดแล้ว จึงได้หาสถานที่เพื่อที่จะ "นัดพบ" กันตามประสาเพื่อนเก่าที่จากกันไปเกือบ 30 ปี อย่างน้อย ๆ ก็ 27 ปีแล้วที่ส่วนใหญ่ไม่ได้เจอะเจอกัน
แม้...บางท่านตัวกระผมเองยังนึกหน้าเืพื่อน ๆ บางคนที่ไม่ได้เจอกันถึง 27 ปีไม่ได้ ถ้าบอกชื่อ "จำได้"
ในห้วงความคิดนั้นก็จะจำแต่ภาพเก่า ๆ ของแต่ละคนในสมองของผมที่พอจะจำได้ซึ่งอย่างไร..มันก็ต้องมีความเปลี่ยนแปลงไปของแต่ละคนแน่ ๆ เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมาก
อีกกรณีคือ สมัยเรียนนั้นเป็นช่วงของ "วันรุ่น" ร่างการเผาผลาญได้ดี กำลังกายก็เล่นกันทุกชนิดกีฬา
มันช่างต่างไปจากปัจจุบัน อาจจะกล่าวได้ว่า "กินกันอย่างเดียว" หมายถึง ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย
จึงตีความได้ว่า การเผาผลาญของร่างกายก็จะน้อยลง อาหารที่กินเข้าไปทุกมื้อ.. ทุกวัน..ก็จะหลงเหลือในร่างกาย แล้วสะสมจนทำให้ "พุงยื่น" กันถ้วนหน้า
เมื่อถึงเวลาจริง ๆ ได้มาพบเจอกัน บางคนเพียงแค่จำเค้าหน้าได้ก็นึกได้ว่าชื่ออะไร บางคนก็จำเสียงเอา บางคนก็จำบุคลิก
เนื่องจากว่าส่วนใหญ่จะ "อ้วน" และเปลี่ยนแปลงไปเยอะ มีแค่บางคนที่รูปร่างคล้าย ๆ เดิม
(โอกาสหน้า จะมาต่อ)
