ห่างเหินไปก็หลายเดิน เพราะบ้านเราไม่อยู่ใกล้สถานที่เล่นน้ำแข็ง ต้องอาศัยช่วงเวลาที่จะต้องเข้ากรุงเทพฯ หลังจากนั้นจึงแวะเข้ามาเล่นสเก็ตน้ำแข็งตามโอกาสเหมาะสมเพื่อ "กันลืม"
มาคราวนี้ "ดีขึ้นมาก" สำหรับการเล่นสเก็ตน้ำแข็ง คงเป็นความ "คุ้นเคย" กับการเล่นบนน้ำแข็งซะแล้ว
ลานเล่นสเก็ตก็กว้างจึงทำให้เราดู "เวิ้งว้าง" สนามแข่งนี้ทีมที่เล่นสเก็ตเก่ง ๆ จะมาฝึกซ้อมกันที่นี่ เนื่องจากว่า..สนามกว้างทำให้การฝึกซ้อมทำได้ง่าย
แหม...กว่าไอความเย็นจะซึมผ่านไปถึงชั้นเนื้อได้ต้องใช้เวลานาน ฉะนั้น..ขอนั่งรอก่อนละกันนะ 555
การควบคุมจังหวะการเล่นเริ่มที่จะดีขึ้นเรื่อย ๆ และเร็ว เด็ก ๆ ทั้งสามคือ น้องนิ้ง ,น้องนนท์ ,น้องโย ดีขึ้นเรื่อย ๆ เรียกว่า..ลงสนามได้นิดก็ออกรอบได้เลยน่ะส่วน "น้องญา" นั้นก็เล่นได้เร็วนะ ตอนนี้สามารถยืนและค่อย ๆ เดินได้ด้วยตัวเองได้แล้ว ครั้งแรก ๆ นั้นน้องญาก็มีหกล้มและคะมำบ้าง แต่เมื่อค่อย ๆ เรียนรู้ไปเรื่อย ๆ ก็สามารถที่จะค่อย ๆ ขยับไปได้เรื่อย ๆ
สำหรับ "น้องโย" นั้น สามารถค่อย ๆ ปล่อยมือจากกำแพงได้แล้ว เนื่องจาก "ถูกแซว" เยอะจึงต้องพยายามหลุดพ้นจากการยืนเกาะกำแพงให้เร็วที่สุด เมื่อความพยายามอยู่ที่ไหน..ความสำเร็จก็จะอยู่ที่นั่น จึงทำให้ออกมา "เดิน-เหิน" ได้ด้้วยตัวเอง
จะมีที่สำคัญ ๆ ที่ไม่ค่อยได้ออกรอบซักเท่าไรคือ "ลุงโต้ง" ,ป้าอ้อย ,อาติ๋ว นี่แหละคือปัญหาใหญ่
มาครั้งนี้จึงต้องลงเล่นเองบ้าง ตอนลงไปเล่นนั้น โอ้โฮ...มัน "ลื่น" แฮะ เกือบหัวทิ่มแน่ะ ดังนั้น..ตัวกระผมเองจึงต้อง "เกาะ" ราวกำแพงไปเรื่อย ๆ ก่อน
มันไม่ใช่ของง่าย ๆ เลยนะ ขืนเชื่อตัวเองว่า "เราทำได้" มีหวัง "คอหัก" ตายบนฟูก (ไม่ใช่) เนื่องจากต้องมีทักษะในการควบคุม ถ้าประมาทอาจ "ตาย" หรืออุบัติเหตุรุนแรงเกิดขึ้นได้
ฉะนั้น...กระผมจึงต้องค่อย ๆ คืบคลานไปกับกำแพงหลายรอบด้วยกัน ครั้นเมื่อเดินเกาะกำแพงหลายรอบแล้ว บางครั้งลองปล่อยมือบ้างก็สามารถที่จะให้สเก็ตพาลื่นไถลได้ แต่ก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้
สำหรับสถานที่แห่งนี้มีครูฝึกรับจ้างสอนด้วยนะ แต่กระผมเองยังไม่ต้องการใช้บริการในตอนนี้
"น้องนิ้ง" ขณะนี้เล่นได้เก่งแล้ว เนื่องจากสมัยเด็ก ๆ เคยหัดเล่นสเก็ตรองเท้าและสเก็ตบอร์ด เมื่อมาเล่นสเก็ตน้ำแข็งจึงใช้เวลาไม่มาก
ที่จะหัดใช้คือการ "หยุด" ว่าต้องทำอย่างไร เพราะการหยุดจะไม่เหมือนกับสเก็ตรองเท้าและสเก็ตบอร์ด
นั่นจึงทำให้น้องนิ้ง "ก้นจ้ำเบ้า" หรือ "ก้นกระแทก" กับลานน้ำแข็ง ทำให้เกิดการสั่นสะเทือนไปทั้งตึกของลานเล่นสเก็ต
"น้องนนท์" ก็เช่นกันกับน้องนิ้ง เคยใช้สเำก็ตรองเท้าและสเก็ต บอร์ดด้วยกัน ซึ่งทั้งสองคนก็ผลัดกันเล่นสเก็ตคนละอย่าง เมื่อเบื่อสิ่งใดก็เปลี่ยนกันเล่นอุปกรณ์อีกอันทำให้ทั้งสองคนนี้ "คล่อง" กับอุปกรณ์ทั้งสองชนิด
สำหรับ "คุณแม่" ทั้งสองคนนี้ นั่งรอให้ลูก ๆ เล่นกันไปพักใหญ่มากเลยล่ะ จนกระผมต้องบอกว่า...ให้มาถ่ายรูปบ้างดีฝ่า..
จึงทำให้รูปร่าง "เพรียว" เป็นอย่างที่เห็นนี่ไง เพราะว่าออกกำลังกายมาก
คราวนี้มาดูด้าน "ป้าอ้อย" บ้างนี่ก็เพิ่งจะลงเล่นเป็นครั้งแรกเลยนะเนี๊ยะ แต่ก็สามารถที่จะเป็นได้เร็วกว่ากระผมอีก (สงสัยนั่งดูนานจัด..จึงจำได้)
ซึ่งแรก ๆ ก็ "เกาะ" กำแพงไปเหมือนกระผมนี่แหละ โอ๊ย...เกาะอยู่หลายรอบเหมือนกัน พอปล่อยมือได้บ้างทำเป็นมาสอนผม แหม๊ !!!!!
มาดู "ลีลา" ของเขาดูละกัน ประเภทเกาะขอบสนามนั้นก็เหมือนผมนั่นแหละครับซึ่งใคร ๆ ก็เห็นเหมือนผมนั่นแหละ แต่พอปล่อยมือจากขอบกำแพงได้นิดนะ ทำเป็นสอนคนนั้นคนนี้
นั่นเพราะถ้าไปญี่ปุ่นแล้วมีโอกาสได้เล่นหิมะจะเล่นกับเขาไม่เป็นน่ะดิ ซึ่งมันจะเสียโอกาสอันใหญ่หลวงเลยนะถ้าไม่ฝึกไว้
อายลูก ๆ อีกด้วยนะ แล้วจะเป็นเรื่องเล่าจากรุ่นสู่รุ่นนะถ้าไม่กล้าลงเล่นสเก็ตน้ำแข็ง มันไม่จมน้ำแข็งหรอก ไม่ใช่น้ำนะ...
รวมทั้งได้แรง "ยั่ว" จากคนรอบข้างว่า ...ลงมาซิ ๆ ...ไม่ลองก็ไม่รู้นะ ไม่เห็นเสียหายอะไร
เมื่อลงมาเล่นนะท่านนะ....5555 ดูกันเองละกันครับ กว่าจะเดินได้ครบรอบ "ฉี่..แทบราด" สงสัยจะกลัวจมน้ำแข็งมั๊ง...มันไม่จมหรอก..อาติ๋ว
ดูที่ใบหน้าหนูสิค่ะ....เหงื่อตกแล้วค่ะ โอ๊ย !!!! ทำไมมันยากเย็นเข็นใจซะจัง กว่าจะเดินได้ 1 รอบเนี๊ยะเกือบครึ่งชั่วโมงเลยนะ
ก็แหม...อาติ๋ว คนเราไม่ได้เป็นกันมาตั้งแต่เกิดเนาะ ก็ต้องฝึกหัดกันทั้งนั้นแหละ ทน ๆ เอาหน่อย เห็นมั้ย "น้องญา" ยังเริ่มเดินเองได้แล้ว ไม่งั้น.."อายลูก" นะ
ในใจคงจะคิดว่า นี่เราลงมาเล่นสเก็ตน้ำแข็งได้กี่ชั่วโมงแล้วนะทำไมมันนานจัง
หรือว่าเราลงมาเล่นสเก็ตน้ำแข็งนี้คงจะ 3 ชั่วโมงติดแล้วมั้ง แต่...ที่ไหนได้ ยังไม่ถึง 10 นาทีเลย
คนเรานะ...เมื่อทำอะไรที่มันลำบากแล้ว ถึงแม้เวลาจะผ่านไปแค่นิดเดียวก็บอกว่านาน แต่..ถ้าทำอะไรที่มันสนุกสนานหรือสบายแม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแล้วก็บอกว่า ...เร็วจังเนาะ...มันซะอย่างนี้คนเรา
โอ๊ย...อาติ๋ว..เอ๊ย...มันชั่งลำบากอะไรปานนั้นนะ ดูหน้าตาแล้วเหมืิอนกับนั่งรถไฟเหาะตีลังกาเลย กระผม..พามาลำบากหรือเปล่าเนี๊ยะ (ถามจริง)
ผิดกับเด็ก ๆ นะ...เขาสนุกสนานกันได้เต็มที่โดยไม่มีการหกล้มเลย แต่ผู้ใหญ่อย่างเรามัวแต่คอยเกาะกำแพงไปเรื่อย ๆ
ใจน่ะอยากจะ "เหินเวหา" ให้ดูนั่นแหละ แค่ปล่อยมือจากกำแพง "ก็จะล้มแล้ว"
เมื่อถึงเวลาที่จะต้องเิดินทางกลับบ้านแล้ว เพราะเวลานั้นใกล้จะหนึ่งทุ่มแล้ว จึงได้เลิกลาการเล่นสเก็ตน้ำแข็ง จุดหมายปลายทางที่จะไปต่อคือ "สนามบินสุวรรณภูมิ"
ไปทำอะไรครับ ....ไปดูเครื่องบิน บินขึ้นบินลง นั่นแหละก็เป็นความสุขอีกอย่างสำหรับ "คนบ้านนอก" อย่างเรา
ถึงแม้ว่า...เราจะมานั่งดูเครื่องบิน บินขึ้นบินลง ณ.บริเวณนี้หลายต่อหลายครั้งแล้วนะ ก็ไม่ทำให้เรานั้น "เบื่อ" ได้ กลับทำให้เรา "สนุกสนาน" และ "ตื่นเต้น" ซะด้วย
กลุ่มเรามีโอกาสได้ขึ้นเครื่องบินไปต่างประเทศหลายครั้ง การมานั่งดูเครื่องบิน บินขึ้นบินลงแบบนี้ทำให้เรารู้สึกดีใจแทบทุกครั้งเลย
เรานำอาหารมาร่วมรับประทานและดูเครื่องบิน บินขึ้นบินลงด้วย ทำให้กลุ่มเรา "เพลิดเพลิน" ยิ่งนัก มันเป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พอจะหาได้กับสิ่งแวดล้อมรอบด้าน
...แค่...พาหนะที่ใช้บนดินเราเองยังต้องซื้อเขาใช้ไม่เคยคิดจะสร้างใ้ช้เองเลย พอทำใช้เอง "คนของรัฐ" ก็บอกไม่ถูกหลักวิศวกรรม
แล้วคนไทยจะเกิดความคิดสร้างหรือประดิษฐ์อะไร ๆ ที่เป็น "กรรมสิทธิ์" ของคนไทยได้มั้ยเนี๊ยะ หรือทำอะไรที่ผิดจากผู้ผลิตทำออกมาขาย คนของรัฐ ก็บอกว่า "ดัดแปลง" แก้ไข คุณคือคน "ผิด" ถามจริงคนที่พูดน่ะ รู้เรื่องนั้น ๆ จริงหรือเปล่า หรือ "แค่" อยากได้ "เงิน" เข้ากระเป๋าเท่านั้น
ภาพนี้ "น้องโย" เขามีความสุขมากกับการได้มาชมเครื่องบินที่สนามบินสุวรรณภูมิอีกครั้งหนึ่ง มันยังเป็นความทรงจำที่ไม่รู้ลืมของหลาย ๆ คนในครอบครัวเรา
แม้..บางครั้งเด็ก ๆ ผู้หญิงฝันอยากที่จะเป็น "แอร์โฮสเต็ท" หรือเด็กผู้ชายฝันอยากจะเป็น "สต๊วจ" หรือคนขับเครื่องบินซะด้วย กระผมก็แนะนำว่า ต้องเรียนเก่ง ๆ และรู้ภาษาอังกฤษและภาษาอื่น ๆ ควบคู่ไปด้วยจะเป็นการดี
.....ชมภาพชุดที่สวย ๆ ตามนี้ครับ....
คราวหน้าต้องเก่งกว่านี้นะจ๊ะ
จาก...กระดิ่งทอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น